شهر چسب ایران

فرمول  رایگان چسب سنگ دو جزئی و تک جزئی two-component-stone-adhesive
فرمول رایگان چسب سنگ:
تالک/کبالت/روغن کرچک/رزین/حلال

فرمولاسیون چسب اپوکسی
فرمولاسیون چسب چوب
فرمول چسب سیلیکون
فرمول چسب باغبانی
فرمولاسیون چسب درزگیر
فرمول چسب نشاسته
فرمولاسیون چسب سیلیکات
فرمولاسیون چسب کاغذ دیواری 
فرمول ...................
 09171205271 مقدم09151154934 ارتباط اینترنتی (تلگرام+واتساپ+ایمو)
 
http://www.shimis.ir (به سایت اصلی مراجعه بفرمایید)
http://4mul.com/
http://chasb0ta100.blogfa.com/
www.shimis.ir
http://4mul.com/
www.sshimis.blogfa.com
www.formol4934.blogfa.com
http://afghan49.blogfa.com
1 فرمول رایگان
2فرمول رایگان
3فرمول رایگان
 
 بیشتر بدانید
این مقاله برای تأیید به نقل‌قول‌های اضافی نیاز دارد . ( آوریل 2020 )
اپوکسی خانواده از اجزای اساسی یا درمان محصولات پایان رزین های اپوکسی . رزین های اپوکسی که به پلی اپوکسیدها نیز معروف هستند، دسته ای از پیش پلیمرها و پلیمرهای واکنش پذیر هستند که حاوی گروه های اپوکسید هستند. گروه عاملی اپوکسید نیز در مجموع اپوکسی نامیده می شود . [1] IUPAC نام برای یک گروه اپوکسید یک IS oxirane .

یک سرنگ از چسب اپوکسی "5 دقیقه"، حاوی محفظه های جداگانه برای رزین اپوکسی و سخت کننده

ساختار گروه اپوکسید ، یک گروه عملکردی واکنشی موجود در تمام رزین های اپوکسی
رزین های اپوکسی ممکن است (واکنش نشان داد کراس لینک ) یا با خود را از طریق homopolymerisation کاتالیزوری، و یا با طیف گسترده ای از شرکت رجنتس از جمله آمین polyfunctional، اسیدهای (و انیدرید اسید )، فنل ها، الکل ها و گروه های تیول (معمولا به نام مرکاپتان). این واکنش‌دهنده‌های مشترک اغلب به عنوان سخت‌کننده یا درمان‌کننده نامیده می‌شوند و واکنش پیوند متقابل معمولاً به عنوان پخت نامیده می‌شود.
واکنش پلی‌آپوکسیدها با خود یا با سخت‌کننده‌های چند عملکردی ، پلیمر گرما سخت را تشکیل می‌دهد که اغلب دارای خواص مکانیکی مطلوب و مقاومت حرارتی و شیمیایی بالا است. اپوکسی کاربردهای گسترده ای دارد، از جمله پوشش های فلزی ، استفاده در الکترونیک، قطعات الکتریکی، ال ای دی ها، عایق های الکتریکی با فشار بالا ، تولید برس رنگ ، مواد پلاستیکی تقویت شده با الیاف و چسب ها برای اهداف ساختاری و دیگر.
خطرات سلامتی مرتبط با قرار گرفتن در معرض ترکیبات رزین اپوکسی شامل درماتیت تماسی و واکنش های آلرژیک، و همچنین مشکلات تنفسی ناشی از تنفس بخار و گرد و غبار، به ویژه زمانی که به طور کامل درمان نشده باشد، می باشد. [2]فهرست 
تاریخ
تراکم اپوکسیدها و آمین ها برای اولین بار توسط پل شلاک آلمانی در سال 1934 گزارش و ثبت شد. [3] ادعاهای کشف رزین های اپوکسی مبتنی بر بیسفنول A شامل Pierre Castan [4] در سال 1943 است. کار کاستان توسط Ciba , Ltd. سوئیس، که به یکی از سه تولید کننده عمده رزین اپوکسی در سراسر جهان تبدیل شد. کسب و کار اپوکسی CIBA را به عنوان Vantico در اواخر 1990s، که پس از آن در سال 2003 فروخته شد و مواد پیشرفته شد تابیده شد واحد کسب و کار از شرکت هانتسمن از ایالات متحده است. در سال 1946، سیلوان گرینلی، که برای شرکت Devoe & Raynolds کار می کرد، رزین مشتق شده از بیسفنول-A و اپی کلروهیدرین را به ثبت رساند.. [5] Devoe & Raynolds که در روزهای اولیه صنعت رزین اپوکسی فعال بود، به Shell Chemical فروخته شد . بخش های درگیر در این کار در نهایت فروخته شد، و از طریق یک سری از دیگر معاملات شرکت های بزرگ در حال حاضر بخشی از Hexion شرکت . [6] 
علم شیمی

واکنش جفت شدن یک گروه هیدروکسی با اپی کلروهیدرین و به دنبال آن هیدروهالوژناسیون
بیشتر مونومرهای اپوکسی مورد استفاده تجاری از واکنش یک ترکیب با گروه های هیدروکسی اسیدی و اپی کلروهیدرین تولید می شوند . ابتدا یک گروه هیدروکسی در یک واکنش جفت شدن با اپی کلروهیدرین و به دنبال آن هیدروهالوژناسیون واکنش نشان می دهد . رزین های اپوکسی تولید شده از این گونه مونومرهای اپوکسی، رزین های اپوکسی بر پایه گلیسیدیل نامیده می شوند . گروه هیدروکسی ممکن است از دیول های آلیفاتیک ، پلی ال ها (پلی اتر پلی اتر)، ترکیبات فنلی یا اسیدهای دی کربوکسیلیک مشتق شود . فنل ها می توانند ترکیباتی مانند بیسفنول A و نوولاک باشند . پلی ال ها می توانند ترکیباتی مانند 1،4-بوتاندیول باشند. دی و پلی ال ها منجر به پلی اترهای دی گلیسید می شوند. اسیدهای دی کربوکسیلیک مانند اسید هگزا هیدروفتالیک برای رزین های استر دی گلیسید استفاده می شود. به جای یک گروه هیدروکسی، همچنین اتم نیتروژن یک آمین یا آمید را می توان با اپی کلروهیدرین واکنش داد.

سنتز اپوکسید با استفاده از پراسید
راه دیگر تولید رزین‌های اپوکسی تبدیل آلکن‌های آلیفاتیک یا سیکلوآلیفاتیک با پراسیدها است : [7] [8] برخلاف رزین‌های اپوکسی مبتنی بر گلیسیدیل، این تولید چنین مونومرهای اپوکسی به یک اتم هیدروژن اسیدی نیاز ندارد، بلکه به یک اتم دوگانه آلیفاتیک نیاز دارد. رابطه، رشته.
گروه اپوکسید نیز گاهی اوقات به عنوان گروه اکسیران نامیده می شود .بر پایه بیسفنول

سنتز بیسفنول دی گلیسیدیل اتر
متداول ترین رزین های اپوکسی بر اساس واکنش اپی کلروهیدرین (ECH) با بیسفنول A هستند که منجر به یک ماده شیمیایی متفاوت به نام بیسفنول A دی گلیسیدیل اتر (که معمولاً به عنوان BADGE یا DGEBA شناخته می شود) می باشد. رزین های مبتنی A-بیس فنل به طور گسترده تجاری رزین بلکه دیگر bisphenols هستند شبیه با اپی کلروهیدرین واکنش نشان داد، برای مثال بیس فنل F .
در این واکنش دو مرحله ای، ابتدا اپی کلروهیدرین به بیس فنل A اضافه می شود (بیس(3-کلرو-2-هیدروکسی پروپوکسی)بیسفنول A تشکیل می شود)، سپس در یک واکنش تراکمی با مقدار استوکیومتری هیدروکسید سدیم، یک بی سپوکسید تشکیل می شود. اتم کلر به صورت کلرید سدیم (NaCl) و اتم هیدروژن به صورت آب آزاد می شود.
دی گلیسیدیل اترهای با وزن مولکولی بالاتر (n ≥ 1) در اثر واکنش دی گلیسیدیل اتر بیسفنل A که با بیسفنول A بیشتر تشکیل می شود، به وجود می آید که به آن پیش پلیمریزاسیون می گویند:

سنتز بیسفنول-A-دی گلیسیدیل اتر با جرم مولی بالا
محصولی متشکل از چند واحد تکرار ( n =1 تا 2) یک مایع چسبناک و شفاف است. به این رزین اپوکسی مایع می گویند. محصولی که دارای واحدهای تکرار شونده بیشتری است ( n =2 تا 30) در دمای اتاق یک جامد بی رنگ است که به آن رزین اپوکسی جامد می گویند.
به جای بیسفنول A، بیسفنول های دیگر (مخصوصاً بیسفنول F ) یا بیسفنول های برومه دار (مثلا تترابرومبیسفنول A ) می توانند برای اپوکسیداسیون و پیش پلیمریزاسیون مذکور استفاده شوند . بیسفنول F ممکن است به روشی مشابه با بیسفنول A تحت تشکیل رزین اپوکسی قرار گیرد. این رزین ها معمولاً ویسکوزیته کمتر و میانگین محتوای اپوکسی در هر گرم نسبت به رزین های بیسفنول A دارند که (پس از پخت) مقاومت شیمیایی آنها را افزایش می دهد.
رزین های اپوکسی مهم از ترکیب اپی کلروهیدرین و بیسفنول A برای تولید بیسفنول A دی گلیسیدیل اترها تولید می شوند .

ساختار رزین اپوکسی دی گلیسیدیل اتر بیسفنول-A: n تعداد زیرواحدهای پلیمریزه شده را نشان می دهد و معمولاً در محدوده 0 تا 25 است.
افزایش نسبت بیسفنول A به اپی کلروهیدرین در طول ساخت، پلی‌اترهای خطی با وزن مولکولی بالاتر با گروه‌های انتهایی گلیسیدیل تولید می‌کند که بسته به وزن مولکولی به دست آمده در دمای اتاق، مواد بلوری نیمه جامد تا سخت هستند. این مسیر سنتز به عنوان فرآیند "تافی" شناخته می شود. روش‌های مدرن‌تر تولید رزین‌های اپوکسی با وزن مولکولی بالاتر، شروع با رزین اپوکسی مایع (LER) و اضافه کردن مقدار محاسبه‌شده بیسفنول A است و سپس یک کاتالیزور اضافه می‌شود و واکنش تا حدود 160 درجه سانتی‌گراد (320 درجه فارنهایت) گرم می‌شود. این فرآیند به عنوان "پیشرفت" شناخته می شود. [9] با افزایش وزن مولکولی رزین، محتوای اپوکسید کاهش می‌یابد و ماده بیشتر و بیشتر شبیه یک ترموپلاستیک رفتار می‌کند.. پلی کندانسات با وزن مولکولی بسیار بالا (حدود 30 000 - 70 000 گرم در مول) کلاسی را تشکیل می دهند که به رزین های فنوکسی معروف هستند و عملاً حاوی گروه اپوکسید نیستند (زیرا گروه های اپوکسی انتهایی در مقایسه با اندازه کل مولکول ناچیز هستند). با این حال، این رزین‌ها حاوی گروه‌های هیدروکسیل در سرتاسر ستون فقرات هستند که ممکن است تحت واکنش‌های پیوند متقابل دیگری نیز قرار گیرند، به عنوان مثال با آمینوپلاست‌ها، فنوپلاست‌ها و ایزوسیانات‌ها .
رزین های اپوکسی مواد پلیمری یا نیمه پلیمری یا یک الیگومر هستند و به ندرت به عنوان مواد خالص وجود دارند، زیرا طول زنجیره متغیر ناشی از واکنش پلیمریزاسیون مورد استفاده برای تولید آنهاست. درجه خلوص بالا را می توان برای کاربردهای خاصی تولید کرد، به عنوان مثال با استفاده از فرآیند تصفیه تقطیر. یکی از نکات منفی گریدهای مایع با خلوص بالا، تمایل آنها به تشکیل جامدات کریستالی به دلیل ساختار بسیار منظم آنها است که پس از آن برای فعال کردن پردازش نیاز به ذوب دارند.
یک معیار مهم برای رزین های اپوکسی محتوای گروه اپوکسید است. این به عنوان " وزن معادل اپوکسید " بیان می شود ، که نسبت بین وزن مولکولی مونومر و تعداد گروه های اپوکسید است. این پارامتر برای محاسبه جرم هم واکنش دهنده (سخت کننده) مورد استفاده در هنگام پخت رزین های اپوکسی استفاده می شود. اپوکسی ها معمولاً با مقادیر استوکیومتری یا نزدیک به استوکیومتری سخت کننده پخت می شوند تا به بهترین خواص فیزیکی دست یابند.نوولاک ها

ساختار کلی اپوکسی فنول نوولاک با n معمولاً در محدوده 0 تا 4 است. این ترکیب به شکل ایزومرهای مختلف تشکیل شده است .
نوولاک ها از واکنش فنل با متانال (فرمالدئید) تولید می شوند. واکنش اپی کلروهیدرین و نوولاک‌ها باعث تولید نوولاک‌هایی با بقایای گلیسیدیل می‌شود ، مانند اپوکسی فنول نوولاک (EPN) یا اپوکسی کرزول نوولاک (ECN). این رزین های بسیار چسبناک تا جامد معمولاً 2 تا 6 گروه اپوکسی را در هر مولکول حمل می کنند. با عمل آوری، پلیمرهایی با اتصالات عرضی بالا با مقاومت شیمیایی و دما بالا اما انعطاف مکانیکی پایین به دلیل عملکرد بالای این رزین ها تشکیل می شود. [7]آلیفاتیک

فرمول ساختاری 3،4-اپوکسی سیکلوهگزیل متیل-3'،4'-اپوکسی سیکلوهگزان کربوکسیلات
دو نوع متداول از رزین های اپوکسی آلیفاتیک وجود دارد: آنهایی که از اپوکسیداسیون پیوندهای دوگانه (اپوکسیدهای سیکلوالیفاتیک و روغن های گیاهی اپوکسید شده) به دست می آیند و آنهایی که از واکنش با اپی کلروهیدرین (گلیسیدیل اترها و استرها) به دست می آیند.
اپوکسیدهای سیکلوآلیفاتیک حاوی یک یا چند حلقه آلیفاتیک در مولکولی هستند که حلقه اکسیران روی آن قرار دارد (مثلاً 3,4-epoxycyclohexylmethyl-3',4'-epoxycyclohexane carboxylate ). آنها از واکنش یک آلکن حلقوی با یک پراسید تولید می شوند (به بالا مراجعه کنید). [10] اپوکسیدها Cycloaliphatic با ساختار خود آلیفاتیک، محتوای oxirane بالا و عدم وجود کلر، که در نتیجه در ویسکوزیته پایین و مقاومت (یک بار درمان) آب و هوای خوب، ثابت دی الکتریک پایین و بالا مشخص T گرم. با این حال، رزین های اپوکسی آلیفاتیک در دمای اتاق بسیار آهسته پلیمریزه می شوند، بنابراین معمولاً دماهای بالاتر و شتاب دهنده های مناسب مورد نیاز است. از آنجایی که اپوکسی‌های آلیفاتیک چگالی الکترونی کمتری نسبت به آروماتیک دارند، اپوکسی‌های سیکلوآلیفاتیک نسبت به رزین‌های اپوکسی مبتنی بر بیسفنول A (که دارای گروه‌های اتر معطر هستند) آسان‌تر با هسته دوست‌ها واکنش نشان می‌دهند. این بدان معنی است که سخت کننده های نوکلئوفیل معمولی مانند آمین ها به سختی برای اتصال عرضی مناسب هستند. بنابراین اپوکسیدهای سیکلوآلیفاتیک معمولاً به صورت حرارتی یا UV در یک واکنش الکتروفیلی یا کاتیونی هموپلیمریزه می شوند. با توجه به ثابت دی الکتریک پایین و عدم وجود کلر، اپوکسیدهای سیکلواالیفاتیک اغلب برای محصور کردن سیستم های الکترونیکی مانند ریزتراشه ها یا LED ها استفاده می شوند. آنها همچنین برای رنگ ها و لاک های خشک شده با تشعشع استفاده می شوند. اما به دلیل قیمت بالای آنها،استفاده از آنها تاکنون محدود به چنین کاربردهایی بوده است.[7]
روغن های گیاهی اپوکسیزه شده از اپوکسیداسیون اسیدهای چرب غیراشباع در واکنش با پراسیدها تشکیل می شوند. در این حالت، پراسیدها نیز می توانند در محل از واکنش اسیدهای کربوکسیلیک با پراکسید هیدروژن تشکیل شوند. در مقایسه با LER ها (رزین های اپوکسی مایع) ویسکوزیته بسیار پایینی دارند. با این حال، اگر آنها در نسبت های بزرگتر به عنوان رقیق کننده های واکنشی استفاده شوند ، این اغلب منجر به کاهش مقاومت شیمیایی و حرارتی و خواص مکانیکی ضعیف تر اپوکسیدهای پخت می شود. روغن های گیاهی اپوکسید شده در مقیاس بزرگ مانند سویا و روغن های عدسی اپوکسید شده تا حد زیادی به عنوان نرم کننده های ثانویه و تثبیت کننده هزینه PVC استفاده می شوند . [7]
رزین های اپوکسی گلیسیدیل آلیفاتیک با جرم مولی کم (تک، دو یا چند عاملی) از واکنش اپی کلروهیدرین با الکل های آلیفاتیک یا پلی ال ها (تشکیل گلیسیدیل اترها) یا با اسیدهای کربوکسیلیک آلیفاتیک (استرهای گلیسیدیل تشکیل می شوند) تشکیل می شوند. این واکنش در حضور پایه ای مانند هیدروکسید سدیم، مشابه تشکیل بیسفنول A-دی گلیسیدیل اتر انجام می شود. همچنین رزین های اپوکسی آلیفاتیک گلیسیدیل معمولاً ویسکوزیته پایینی نسبت به رزین های اپوکسی آروماتیک دارند. بنابراین آنها به عنوان رقیق کننده های واکنشی یا به عنوان محرک چسبندگی به سایر رزین های اپوکسی اضافه می شوند . رزین های اپوکسی ساخته شده از پلی ال های (زنجیره بلند) نیز برای بهبود استحکام کششی و استحکام ضربه اضافه می شوند.
یک کلاس مرتبط رزین اپوکسی سیکلوآلیفاتیک است که حاوی یک یا چند حلقه سیکلوآلیفاتیک در مولکول است (به عنوان مثال 3،4-epoxycyclohexylmethyl-3،4-epoxycyclohexane carboxylate). این کلاس همچنین ویسکوزیته کمتری را در دمای اتاق نشان می دهد، اما مقاومت دمایی قابل توجهی بالاتری نسبت به رقیق کننده های اپوکسی آلیفاتیک دارد. با این حال، واکنش پذیری در مقایسه با سایر کلاس های رزین اپوکسی نسبتاً کم است و پخت در دمای بالا با استفاده از شتاب دهنده های مناسب معمولاً مورد نیاز است. از آنجایی که آروماتیک بودن در این مواد مانند رزین های بیسفنول A و F وجود ندارد، پایداری اشعه ماوراء بنفش به طور قابل توجهی بهبود می یابد.هالوژنه شده
رزین های اپوکسی هالوژنه برای خواص ویژه با هم مخلوط می شوند، به ویژه از رزین های اپوکسی برومه و فلوئوردار استفاده می شود. [7]
بیسفنول A برومه شده در مواقعی که به خواص بازدارنده شعله نیاز است، مانند برخی کاربردهای الکتریکی (مثلاً بردهای مدار چاپی ) استفاده می شود. بیسفنول A تترابرومینه (TBBPA، 2،2-بیس (3،5-دیبروموفنیل)پروپان) یا دی گلیسیدیل اتر آن، 2،2-بیس[3،5-دیبروم-4-(2،3-اپوکسی پروپوکسی) فنیل]پروپان را می توان به فرمولاسیون اپوکسی اضافه کرد . سپس فرمولاسیون ممکن است به همان روش بیسفنول A خالص واکنش داده شود. برخی از رزین‌های اپوکسی (بدون پیوند متقابل) با جرم مولی بسیار بالا به ترموپلاستیک‌های مهندسی اضافه می‌شوند تا دوباره به خواص بازدارنده شعله دست یابند.
رزین های اپوکسی فلوئوردار برای برخی کاربردهای با کارایی بالا ، مانند دی گلیسیدتر فلوئوردار 5-heptafluoropropyl-1,3-bis[2-(2،3-epoxypropoxy)hexafluoro-2-propyl]benzene مورد بررسی قرار گرفته اند. از آنجایی که کشش سطحی کمی دارد، به عنوان یک عامل مرطوب کننده (سورفکتانت) برای تماس با الیاف شیشه اضافه می شود. واکنش پذیری آن به سختی گیرها با بیسفنول A قابل مقایسه است. رزین اپوکسی هنگام پخت به پلاستیک گرما سخت با مقاومت شیمیایی بالا و جذب آب کم منجر می شود. با این حال، استفاده تجاری از رزین های اپوکسی فلوئوردار است هزینه های بالا و پایین خود را محدود T گرم .رقیق کننده ها
رقیق کننده های رزین های اپوکسی معمولاً از گلیسیدیلاسیون الکل های آلیفاتیک یا پلی ال ها تشکیل می شوند. مواد حاصل ممکن است تک عملکردی (مانند دودکانول گلیسیدیل اتر)، دو عملکردی (بوتاندیول دی گلیسیدیل اتر)، یا عملکرد بالاتر (مانند تری متیلول پروپان تری گلیسیدیل اتر) باشند. این رزین ها معمولاً ویسکوزیته پایینی را در دمای اتاق نشان می دهند (10-200 mPa.s) و اغلب به عنوان رقیق کننده های واکنشی نامیده می شوند . آنها به ندرت به تنهایی استفاده می شوند، اما بیشتر برای اصلاح (کاهش) ویسکوزیته سایر رزین های اپوکسی استفاده می شوند. این باعث شده است که اصطلاح "رزین اپوکسی اصلاح شده" به آنهایی که حاوی رقیق کننده های واکنش دهنده کاهنده ویسکوزیته هستند را نشان دهد.گلیسیدیلامین
رزین های اپوکسی گلیسیدیل آمین اپوکسی هایی با عملکرد بالاتر هستند که هنگام واکنش آمین های آروماتیک با اپی کلروهیدرین تشکیل می شوند . نمرات صنعتی است triglycidyl- ص -aminophenol (قابلیت 3) و N ، N ، N ، N '(4 aminophenyl) -methane -tetraglycidyl-بیس- (قابلیت 4). رزین ها در دمای اتاق دارای ویسکوزیته کم تا متوسط ​​هستند که پردازش آنها را نسبت به رزین های EPN یا ECN آسان تر می کند. این امر همراه با واکنش پذیری بالا، به علاوه مقاومت در برابر دمای بالا و خواص مکانیکی شبکه پخت حاصل، آنها را به مواد مهمی برای کاربردهای کامپوزیت هوافضا تبدیل می کند. 
پخت

ساختار یک چسب اپوکسی پخته شده. هاردنر تریامین با رنگ قرمز و رزین با رنگ مشکی نشان داده شده است. گروه های اپوکسید رزین با سخت کننده واکنش داده اند و دیگر وجود ندارند. این ماده به شدت دارای پیوند متقابل است و حاوی بسیاری از گروه های OH است که خاصیت چسبندگی ایجاد می کند
چندین ماده شیمیایی وجود دارد که می توان از آنها برای درمان اپوکسی استفاده کرد، از جمله آمین ها، ایمیدازول ها، انیدریدها و مواد شیمیایی حساس به نور. [11]
به طور کلی، رزین های اپوکسی پخته نشده فقط خواص مکانیکی، شیمیایی و مقاومت حرارتی ضعیفی دارند. با این حال، خواص خوبی با واکنش رزین اپوکسی خطی با مواد درمانی مناسب برای تشکیل ساختارهای ترموست سه بعدی متقاطع به دست می آید. این فرآیند معمولاً به عنوان فرآیند پخت یا ژل شدن نامیده می شود. [12] عمل آوری رزین های اپوکسی یک واکنش گرمازا است و در برخی موارد گرمای کافی برای ایجاد تخریب حرارتی در صورت عدم کنترل تولید می کند.
عمل آوری ممکن است با واکنش یک اپوکسی با خود (هموپلیمریزاسیون) یا با تشکیل یک کوپلیمر با مواد درمانی یا سخت کننده های چندکاره حاصل شود . این کیورینگ همان چیزی است که کیفیت های ماده مانند مقاومت، دوام، تطبیق پذیری و چسبندگی را ایجاد می کند. در اصل، هر مولکولی حاوی هیدروژن فعال ممکن است با گروه های اپوکسید رزین اپوکسی واکنش دهد. کلاس های متداول سخت کننده ها برای رزین های اپوکسی شامل آمین ها، اسیدها، انیدریدهای اسید، فنل ها، الکل ها و تیول ها می باشد. واکنش نسبی (اول کمترین) تقریباً به ترتیب است: فنل
در حالی که برخی از ترکیبات رزین اپوکسی/سختی‌کننده در دمای محیط عمل می‌کنند، بسیاری از آن‌ها به گرما نیاز دارند، با دمای تا 150 درجه سانتی‌گراد (302 درجه فارنهایت) معمول و تا 200 درجه سانتی‌گراد (392 درجه فارنهایت) برای برخی از سیستم‌های تخصصی. گرمای ناکافی در طول پخت منجر به شبکه ای با پلیمریزاسیون ناقص و در نتیجه کاهش مقاومت مکانیکی، شیمیایی و حرارتی می شود. دمای پخت معمولاً باید به دمای انتقال شیشه ای (Tg) شبکه کاملا پخته شده برسد تا به حداکثر خواص دست یابد. برای کنترل سرعت پخت و جلوگیری از ایجاد گرمای بیش از حد در اثر واکنش گرمازا، دما گاهی به صورت مرحله‌ای افزایش می‌یابد.
سخت‌کننده‌هایی که فقط واکنش‌پذیری کم یا محدودی در دمای محیط نشان می‌دهند، اما در دمای بالا با رزین‌های اپوکسی واکنش می‌دهند، سخت‌کننده‌های نهفته نامیده می‌شوند . هنگام استفاده از سخت کننده های نهان، رزین اپوکسی و هاردنر ممکن است قبل از استفاده مخلوط شده و مدتی ذخیره شوند، که برای بسیاری از فرآیندهای صنعتی سودمند است. سختی گیرهای بسیار نهفته امکان تولید محصولات یک جزئی (1K) را فراهم می کند، به موجب آن رزین و هاردنر از پیش مخلوط شده در اختیار کاربر نهایی قرار می گیرند و فقط برای شروع عمل آوری به گرما نیاز دارند. محصولات یک جزئی عموماً دارای ماندگاری کوتاه تری نسبت به سیستم های استاندارد دو جزئی هستند و ممکن است محصولات به ذخیره سازی و حمل و نقل سرد شده نیاز داشته باشند.
واکنش پخت اپوکسی ممکن است با افزودن مقادیر کمی از شتاب دهنده ها تسریع شود . آمین های سوم، اسیدهای کربوکسیلیک و الکل ها (به ویژه فنل ها) شتاب دهنده های موثری هستند. بیسفنول A یک شتاب دهنده بسیار موثر و پرکاربرد است، اما اکنون به دلیل نگرانی های بهداشتی با این ماده به طور فزاینده ای جایگزین می شود.هموپلیمریزاسیون
رزین اپوکسی ممکن است در حضور یک کاتالیزور آنیونی (یک پایه لوئیس مانند آمین های سوم یا ایمیدازول ها) یا یک کاتالیزور کاتیونی (یک اسید لوئیس مانند یک کمپلکس تری فلوراید بور) با خود واکنش داده و یک شبکه پخت را تشکیل دهد. این فرآیند به عنوان هموپلیمریزاسیون کاتالیزوری شناخته می شود. شبکه حاصل فقط شامل پل‌های اتری است و مقاومت حرارتی و شیمیایی بالایی از خود نشان می‌دهد، اما شکننده است و اغلب برای فرآیند پخت به دمای بالا نیاز دارد، بنابراین فقط کاربردهای ویژه‌ای در صنعت پیدا می‌کند. هموپلیمریزاسیون اپوکسی اغلب زمانی استفاده می شود که نیاز به عمل آوری UV وجود داشته باشد، زیرا ممکن است از کاتالیزورهای UV کاتیونی استفاده شود (به عنوان مثال برای پوشش های UV ).آمین ها
آمین های اولیه چند کاره دسته مهمی از سخت کننده های اپوکسی را تشکیل می دهند. آمین های اولیه تحت واکنش افزودن قرار می گیرندبا گروه اپوکسید یک گروه هیدروکسیل و یک آمین ثانویه تشکیل می شود. آمین ثانویه می تواند بیشتر با یک اپوکسید واکنش دهد و یک آمین سوم و یک گروه هیدروکسیل اضافی را تشکیل دهد. مطالعات جنبشی نشان داده است که واکنش آمین اولیه تقریباً دو برابر آمین ثانویه است. استفاده از یک آمین چند عملکردی یا چند عملکردی یک شبکه سه بعدی متقاطع را تشکیل می دهد. آمین های آلیفاتیک، سیکلوالیفاتیک و آروماتیک همگی به عنوان سخت کننده اپوکسی استفاده می شوند. سخت‌کننده‌های نوع آمین، هم ویژگی‌های پردازش (ویسکوزیته، واکنش‌پذیری) و هم خواص نهایی (مکانیکی، دما و مقاومت حرارتی) شبکه کوپلیمر پخته‌شده را تغییر می‌دهند. بنابراین ساختار آمین معمولاً با توجه به کاربرد انتخاب می شود. پتانسیل واکنش پذیری کلی برای سخت کننده های مختلف را می توان تقریباً سفارش داد. آمین های آلیفاتیک >آمین های سیکلوآلیفاتیک > آمین های معطر، اگرچه آمین های آلیفاتیک با مانع فضایی در نزدیکی گروه های آمینه ممکن است به کندی برخی از آمین های آروماتیک واکنش نشان دهند. واکنش آهسته تر، زمان کار طولانی تری را برای پردازنده ها فراهم می کند. مقاومت در برابر دما عموماً به همان ترتیب افزایش می‌یابد، زیرا آمین‌های آروماتیک ساختارهای بسیار سفت‌تری نسبت به آمین‌های آلیفاتیک تشکیل می‌دهند. آمین های آروماتیک به طور گسترده ای به عنوان سخت کننده های رزین اپوکسی مورد استفاده قرار می گیرند، به دلیل خواص انتهایی عالی در هنگام مخلوط شدن با رزین اصلی. در طول چند دهه گذشته نگرانی در مورد اثرات نامطلوب احتمالی بسیاری از آمین های معطر بر سلامتی منجر به افزایش استفاده از جایگزین های آمین آلیفاتیک یا سیکلوآلیفاتیک شده است. آمین ها نیز برای تغییر خواص ترکیب می شوند، اضافه می شوند و واکنش نشان می دهند و این رزین های آمینی بیشتر از آمین های خالص مانند TETA برای پخت رزین های اپوکسی استفاده می شوند. به طور فزاینده،پلی آمین های مبتنی بر آب نیز برای کمک به کاهش مشخصات سمیت در میان دلایل دیگر استفاده می شوند.[ نیازمند منبع ]

ساختار TETA ، یک سخت کننده معمولی. گروه های آمین (NH2) با گروه های اپوکسید رزین در طی پلیمریزاسیون واکنش می دهند.انیدریدها
رزین های اپوکسی ممکن است به صورت حرارتی با انیدریدها پخت شوند تا پلیمرهایی با حفظ خاصیت قابل توجه در دماهای بالا برای مدت زمان طولانی ایجاد شود. واکنش و پیوند متقابل بعدی تنها پس از باز شدن حلقه انیدرید، به عنوان مثال توسط گروه های هیدروکسیل ثانویه در رزین اپوکسی، رخ می دهد. هموپلیمریزاسیون ممکن است بین گروه های اپوکسید و هیدروکسیل نیز رخ دهد. تأخیر زیاد سخت کننده های انیدریدی آنها را برای سیستم های پردازشی که نیاز به افزودن پرکننده های معدنی قبل از پخت دارند، مناسب می کند، به عنوان مثال برای عایق های الکتریکی با ولتاژ بالا. سرعت پخت را می توان با تطبیق انیدریدها با شتاب دهنده های مناسب بهبود بخشید. برای دی ان هیدریدها، و تا حدی کمتر، مونوآنیدریدها، اغلب از تعیین های غیر استوکیومتری و تجربی برای بهینه سازی سطوح دوز استفاده می شود. در بعضی موارد،ترکیب دی‌انی هیدریدها و مونوآنهیدریدها می‌توانند اندازه‌گیری و اختلاط با رزین‌های اپوکسی مایع را بهبود بخشند.[13]فنل ها
پلی فنول ها مانند بیسفنول A یا نوولاک ها می توانند با رزین های اپوکسی در دماهای بالا (130-180 درجه سانتی گراد، 266-356 درجه فارنهایت)، معمولاً در حضور کاتالیزور واکنش دهند. ماده به دست آمده دارای پیوندهای اتری است و مقاومت شیمیایی و اکسیداسیون بالاتری نسبت به عمل آوری با آمین ها یا انیدریدها نشان می دهد. از آنجایی که بسیاری از نوولاک ها جامد هستند، این دسته از سخت کننده ها اغلب برای پوشش های پودری استفاده می شوند .تیول ها
تیول ها همچنین به عنوان مرکاپتان شناخته می شوند، حاوی گوگردی هستند که به راحتی با گروه اپوکسید، حتی در دماهای محیط یا زیر محیط، واکنش نشان می دهد. در حالی که شبکه حاصل به طور معمول دمای بالا یا مقاومت شیمیایی را نشان نمی دهد، واکنش پذیری بالای گروه تیول آن را برای کاربردهایی مفید می کند که در آن عمل آوری گرم شده امکان پذیر نیست، یا پخت بسیار سریع مورد نیاز است، به عنوان مثال برای چسب های خانگی DIY و لنگرهای بولت سنگ شیمیایی . تیول ها بوی مشخصی دارند که می توان آن را در بسیاری از چسب های خانگی دو جزئی تشخیص داد. 
برنامه های کاربردی
کاربردهای مواد مبتنی بر اپوکسی گسترده است و شامل پوشش‌ها، چسب‌ها و مواد کامپوزیتی مانند مواردی است که از فیبر کربن و تقویت‌کننده‌های فایبرگلاس استفاده می‌کنند (اگرچه پلی استر ، وینیل استر و سایر رزین‌های ترموست نیز برای پلاستیک‌های تقویت‌شده با شیشه استفاده می‌شوند). شیمی اپوکسی ها و طیف وسیعی از تغییرات تجاری موجود، اجازه می دهد تا پلیمرهای پخت با طیف وسیعی از خواص تولید شوند. به طور کلی، اپوکسی ها به دلیل چسبندگی عالی، مقاومت شیمیایی و حرارتی، خواص مکانیکی خوب تا عالی و عایق الکتریکی بسیار خوب شناخته می شوند.خواص بسیاری از خواص اپوکسی ها را می توان اصلاح کرد (به عنوان مثال اپوکسی های پر شده با نقره با رسانایی الکتریکی خوب در دسترس هستند، اگرچه اپوکسی ها معمولاً عایق الکتریکی هستند). تغییراتی که عایق حرارتی بالا یا هدایت حرارتی همراه با مقاومت الکتریکی بالا برای کاربردهای الکترونیکی را ارائه می دهند، در دسترس هستند. [14]
مانند سایر کلاس‌های مواد پلیمری ترموست، ترکیب درجات مختلف رزین اپوکسی و همچنین استفاده از مواد افزودنی، نرم‌کننده‌ها یا پرکننده‌ها برای دستیابی به پردازش مطلوب یا خواص نهایی یا کاهش هزینه رایج است. استفاده از ترکیب، افزودنی ها و پرکننده ها اغلب به عنوان فرمولاسیون شناخته می شود .رنگ و پوشش
پوشش‌های اپوکسی دو قسمتی برای سرویس‌های سنگین روی بسترهای فلزی ساخته شده‌اند و انرژی کمتری نسبت به پوشش‌های پودری حرارت‌دیده مصرف می‌کنند. این سیستم ها یک پوشش سخت و محافظ با سختی عالی ارائه می دهند. پوشش های اپوکسی یک قسمتی به صورت امولسیون در آب فرموله می شوند و می توانند بدون حلال تمیز شوند.
پوشش‌های اپوکسی اغلب در مصارف صنعتی و خودروسازی مورد استفاده قرار می‌گیرند زیرا نسبت به رنگ‌های مبتنی بر لاتکس و آلکید در برابر حرارت مقاوم‌تر هستند. رنگ های اپوکسی به دلیل قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش تمایل به خراب شدن دارند که به عنوان "گچ کردن" شناخته می شود. [15]
تغییر رنگ، که به عنوان زرد شدن شناخته می شود، یک پدیده رایج برای مواد اپوکسی است و اغلب در کاربردهای هنری و حفاظتی مورد توجه است. رزین های اپوکسی با گذشت زمان زرد می شوند، حتی زمانی که در معرض اشعه ماوراء بنفش قرار نگیرند. پیشرفت های قابل توجهی در درک زرد شدن اپوکسی ها توسط داون ابتدا در سال 1984 (پیری تاریک طبیعی) [16] و بعداً در سال 1986 (پیری نور با شدت بالا) به دست آمد. [17] داون انواع چسب‌های رزین اپوکسی پخت در دمای اتاق را که برای استفاده در حفاظت از شیشه مناسب هستند، بررسی کرد و تمایل آن‌ها به رنگ زرد را آزمایش کرد. زمانی که Krauklis و Echtermeyer منشأ مکانیکی زرد شدن را در یک رزین اپوکسی آمین معمولی که در سال 2018 منتشر شد، کشف کردند، درک مولکولی اساسی از زرد شدن اپوکسی به دست آمد. [18]آنها دریافتند که دلیل مولکولی زرد شدن اپوکسی، تکامل حرارتی اکسیداتیو گروه های کربونیل در ستون فقرات کربن-کربن پلیمری از طریق حمله رادیکال هسته دوست است.
اپوکسی های پلی استر به عنوان پوشش پودری برای واشر، خشک کن و سایر "کالاهای سفید" استفاده می شود. پوشش‌های پودری اپوکسی پیوندی فیوژن (FBE) به طور گسترده برای محافظت در برابر خوردگی لوله‌ها و اتصالات فولادی مورد استفاده در صنعت نفت و گاز، خطوط لوله انتقال آب آشامیدنی (فولاد) و میلگردهای تقویت‌کننده بتن استفاده می‌شوند . پوشش های اپوکسی نیز به طور گسترده ای به عنوان پرایمر برای بهبود چسبندگی رنگ های خودرو و رنگ های دریایی به ویژه بر روی سطوح فلزی که مقاومت در برابر خوردگی (زنگ زدگی) مهم است، استفاده می شود. قوطی‌ها و ظروف فلزی اغلب برای جلوگیری از زنگ‌زدگی با اپوکسی پوشانده می‌شوند، مخصوصاً برای غذاهایی مانند گوجه‌فرنگی که اسیدی هستند.. رزین های اپوکسی همچنین برای کاربردهای کفپوش های تزئینی مانند کفپوش های ترازو ، کفپوش های تراشه ای و کف سنگدانه های رنگی استفاده می شوند.
اپوکسی‌ها به روش‌های مختلفی اصلاح شدند، با اسیدهای چرب مشتق شده از روغن‌ها واکنش دادند تا استرهای اپوکسی تولید کنند که به همان روش آلکیدها پخت شدند. آنهایی که معمولی L8 (80٪ دانه کتان) و D4 (40٪ روغن کرچک دهیدراته) بودند. اینها اغلب با استایرن واکنش داده می‌شوند تا استرهای اپوکسی استایرن شده به‌عنوان آغازگر بسازند. کیورینگ با فنولیک ها برای ساخت آستر درام، کیورینگ استرها با رزین های آمین و اپوکسی های پیش کیورینگ با رزین های آمینه برای ساخت روکش های مقاوم.
یکی از بهترین نمونه ها سیستم استفاده از اپوکسی های بدون حلال برای پرایمینگ کشتی ها در حین ساخت بود، این سیستم از سیستم اسپری بدون هوای گرم با پیش اختلاط در سر استفاده می کرد. با این کار مشکل احتباس حلال در زیر فیلم که بعداً باعث ایجاد مشکلات چسبندگی شد، برطرف شد.چسب ها

اپوکسی ویژه به اندازه کافی قوی است که در برابر نیروهای بین باله تخته موج سواری و پایه باله مقاومت کند. این اپوکسی ضد آب بوده و قابلیت پخت در زیر آب را دارد. اپوکسی آبی رنگ سمت چپ هنوز در حال پخت است
چسب‌های اپوکسی بخش عمده‌ای از کلاس چسب‌هایی به نام چسب‌های ساختاری یا چسب‌های مهندسی هستند (که شامل پلی‌اورتان ، اکریلیک ، سیانواکریلات و سایر مواد شیمیایی می‌شود.) این چسب‌های با کارایی بالا در ساخت هواپیما، خودرو، دوچرخه، قایق، چوب گلف، اسکی، اسنوبورد، و سایر کاربردهایی که در آن اتصالات با استحکام بالا مورد نیاز است. چسب های اپوکسی را می توان به گونه ای توسعه داد که تقریباً برای هر کاربرد مناسب باشد. می توان از آنها به عنوان چسب برای چوب، فلز، شیشه، سنگ و برخی پلاستیک ها استفاده کرد. آنها را می توان انعطاف پذیر یا سفت، شفاف یا مات کرد/رنگی، تنظیم سریع یا تنظیم کند. چسب های اپوکسی از نظر حرارت و مقاومت شیمیایی بهتر از سایر چسب های رایج هستند. به طور کلی، چسب‌های اپوکسی که با گرما عمل می‌کنند، در برابر حرارت و مواد شیمیایی مقاوم‌تر از آن‌هایی هستند که در دمای اتاق عمل می‌کنند. استحکام چسب های اپوکسی در دماهای بالاتر از 350 درجه فارنهایت (177 درجه سانتیگراد) کاهش می یابد. [19]
برخی از اپوکسی ها با قرار گرفتن در معرض نور فرابنفش درمان می شوند . چنین اپوکسی ها معمولاً در اپتیک ، فیبر نوری و اپتوالکترونیک استفاده می شوند .ابزارآلات صنعتی و کامپوزیت ها
سیستم‌های اپوکسی در کاربردهای ابزارسازی صنعتی برای تولید قالب‌ها ، مدل‌های اصلی، لمینت‌ها ، ریخته‌گری‌ها ، فیکسچرها و سایر وسایل کمکی تولید صنعتی استفاده می‌شوند. این "ابزار پلاستیکی" جایگزین فلز، چوب و سایر مواد سنتی می شود و به طور کلی کارایی را بهبود می بخشد و هزینه کلی را کاهش می دهد یا زمان انجام بسیاری از فرآیندهای صنعتی را کوتاه می کند. اپوکسی ها همچنین در تولید قطعات تقویت شده با الیاف یا کامپوزیت استفاده می شوند. آنها گران تر از رزین های پلی استر و رزین های وینیل استر هستند ، اما معمولا قطعات کامپوزیتی ماتریکس پلیمری ترموست قوی تر و مقاوم تر در برابر دما تولید می کنند .کامپوزیت های فن آوری توربین بادی
رزین‌های اپوکسی به‌عنوان ماتریس پیوند همراه با پارچه‌های شیشه یا فیبر کربن برای تولید کامپوزیت‌هایی با ویژگی‌های مقاومت نسبت به وزن بسیار بالا استفاده می‌شوند که امکان تولید پره‌های روتور طولانی‌تر و کارآمدتر را فراهم می‌کند. علاوه بر این، برای تاسیسات انرژی باد در دریا و خشکی، از رزین های اپوکسی به عنوان پوشش های محافظ بر روی برج های فولادی، پایه های پایه و پایه های بتنی استفاده می شود. روکش های پلی اورتان آلیفاتیک در بالا اعمال می شود تا از محافظت کامل در برابر اشعه ماوراء بنفش، طولانی شدن طول عمر عملیاتی و کاهش هزینه های نگهداری اطمینان حاصل شود. ژنراتورهای الکتریکی که از طریق پیشرانه با پره های روتور متصل می شوند، انرژی مکانیکی باد را به انرژی الکتریکی قابل استفاده تبدیل می کنند و به عایق الکتریکی اپوکسی و خواص مقاومت حرارتی بالا متکی هستند. همین امر در مورد ترانسفورماتورها، بوشینگ ها، اسپیسرها و کابل های کامپوزیت که آسیاب های بادی را به شبکه متصل می کنند نیز صدق می کند.در اروپا، قطعات انرژی بادی بیشترین بخش کاربردهای اپوکسی را به خود اختصاص داده اند، حدود 27 درصد از بازار.[20]سیستم های برق و الکترونیک

یک مدار هیبریدی محصور شده اپوکسی بر روی برد مدار چاپی .

فضای داخلی ماشین حساب جیبی. توده تیره اپوکسی در مرکز تراشه پردازنده را می پوشاند
فرمول‌های رزین اپوکسی در صنعت الکترونیک مهم هستند و در موتورها، ژنراتورها، ترانسفورماتورها، تابلو برق، بوشینگ‌ها، عایق‌ها، تابلوهای سیم‌کشی چاپی (PWB) و کپسول‌های نیمه‌رسانا استفاده می‌شوند. رزین های اپوکسی عایق های الکتریکی عالی هستند و از قطعات الکتریکی در برابر اتصال کوتاه، گرد و غبار و رطوبت محافظت می کنند. در صنعت الکترونیک رزین های اپوکسی رزین اولیه ای هستند که در قالب گیری بیش از حد مدارهای مجتمع ، ترانزیستورها و مدارهای هیبریدی و ساخت بردهای مدار چاپی استفاده می شود . بزرگترین نوع برد مدار - یک " FR-4 برد" - ساندویچی از لایه های پارچه شیشه ای است که توسط یک رزین اپوکسی به یک کامپوزیت چسبانده شده است. رزین های اپوکسی برای چسباندن فویل مسی به بسترهای برد مدار استفاده می شود و جزء ماسک لحیم کاری در بسیاری از تخته های مدار است.
رزین های اپوکسی انعطاف پذیر برای استفاده گلکاری ترانسفورماتور و سلف. با استفاده از آغشته سازی خلاء روی اپوکسی سخت نشده، حفره های هوای سیم پیچ به سیم پیچ، سیم پیچ به هسته و سیم پیچ به عایق از بین می روند. اپوکسی پخت یک عایق الکتریکی و رسانای گرما بسیار بهتر از هوا است. نقاط داغ ترانسفورماتور و سلف تا حد زیادی کاهش می‌یابد و به قطعه عمر پایدار و طولانی‌تری نسبت به محصول بدون گلدان می‌دهد.
رزین های اپوکسی با استفاده از فن آوری رزین پخش استفاده می شوند .نفت و پتروشیمی
از اپوکسی ها می توان برای بستن لایه های انتخابی در یک مخزن که آب نمک بیش از حد تولید می کنند استفاده کرد. نام این روش "تصفیه قطع آب" است. [12]کاربردهای مصرف کننده و دریایی
اپوکسی ها در فروشگاه های سخت افزاری به فروش می رسند، معمولاً به صورت بسته ای حاوی رزین و هاردنر جداگانه که باید بلافاصله قبل از استفاده مخلوط شوند. آنها همچنین در قایق فروشی ها به عنوان رزین های تعمیری برای کاربردهای دریایی فروخته می شوند. اپوکسی ها معمولاً در لایه بیرونی قایق استفاده نمی شوند زیرا در اثر قرار گرفتن در معرض نور UV خراب می شوند . آنها اغلب در طول تعمیر و مونتاژ قایق استفاده می شوند و سپس با رنگ پلی اورتان معمولی یا دو بخشی یا لاک های دریایی که محافظت در برابر اشعه ماوراء بنفش را فراهم می کنند، بیش از حد پوشش داده می شوند.
دو حوزه اصلی استفاده از دریا وجود دارد. به دلیل خواص مکانیکی بهتر نسبت به رزین های پلی استر رایج تر ، اپوکسی ها برای تولید تجاری قطعاتی که در آن نسبت استحکام/وزن بالا مورد نیاز است استفاده می شود. حوزه دوم این است که استحکام، خواص پرکننده شکاف و چسبندگی عالی آنها به بسیاری از مواد از جمله چوب باعث رونق پروژه های ساختمانی آماتور از جمله هواپیما و قایق شده است.
ژل کت معمولی فرموله شده برای استفاده با رزین های پلی استر و رزین های وینیل استر به سطوح اپوکسی نمی چسبد، اگرچه اپوکسی اگر روی سطوح رزین پلی استر اعمال شود بسیار خوب می چسبد. "Flocoat" که معمولاً برای پوشش داخلی قایق‌های پلی استر فایبرگلاس استفاده می‌شود با اپوکسی‌ها نیز سازگار است.
مواد اپوکسی به تدریج سخت تر می شوند، در حالی که مواد پلی استر به سرعت سخت می شوند، به خصوص اگر از کاتالیزور زیادی استفاده شود. [21] واکنش های شیمیایی در هر دو مورد گرمازا هستند. مقادیر زیاد مخلوط گرمای خود را تولید می کند و واکنش را تا حد زیادی سرعت می بخشد، بنابراین معمولاً مقادیر کمی مخلوط می شود که می تواند به سرعت استفاده شود.
در حالی که ترکیب رزین های پلی استر و رزین های اپوکسی معمول است، خواص آنها به اندازه ای متفاوت است که به درستی به عنوان مواد متمایز در نظر گرفته می شوند. رزین های پلی استر معمولاً استحکام کمی دارند مگر اینکه با مواد تقویت کننده مانند الیاف شیشه استفاده شوند، نسبتاً شکننده هستند مگر اینکه تقویت شوند و چسبندگی کمی دارند. در مقابل، اپوکسی ها ذاتاً قوی، تا حدودی انعطاف پذیر هستند و چسبندگی عالی دارند. با این حال، رزین های پلی استر بسیار ارزان تر هستند.
رزین های اپوکسی معمولاً به ترکیب دقیقی از دو جزء نیاز دارند که ماده شیمیایی سوم را تشکیل می دهند. بسته به ویژگی های مورد نیاز، نسبت ممکن است از 1:1 یا بیش از 10:1 باشد، اما در هر مورد باید دقیقاً مخلوط شوند. سپس محصول نهایی یک پلاستیک گرماگیر دقیق است. تا زمانی که با هم مخلوط نشوند، دو عنصر نسبتاً بی اثر هستند، اگرچه "سخت کننده ها" از نظر شیمیایی فعال تر هستند و باید از جو و رطوبت محافظت شوند. سرعت واکنش را می توان با استفاده از سخت کننده های مختلف تغییر داد که ممکن است ماهیت محصول نهایی را تغییر دهد یا با کنترل دما.
در مقابل، رزین های پلی استر معمولاً به شکل «ترویج» در دسترس هستند، به طوری که پیشرفت رزین های قبلاً مخلوط شده از مایع به جامد در حال انجام است، البته بسیار آهسته. تنها متغیری که در دسترس کاربر است تغییر سرعت این فرآیند با استفاده از یک کاتالیزور، اغلب متیل-اتیل-کتون-پراکسید ( MEKP ) است که بسیار سمی است. وجود کاتالیزور در محصول نهایی در واقع از خواص مطلوب می کاهد، به طوری که تا زمانی که سخت شدن با سرعت قابل قبولی انجام شود، مقادیر کم کاتالیزور ارجحیت دارد. بنابراین سرعت پخت پلی استرها را می توان با مقدار و نوع کاتالیزور و همچنین دما کنترل کرد.
به عنوان چسب، اپوکسی ها به سه طریق به هم متصل می شوند: الف) به صورت مکانیکی، زیرا سطوح چسبنده زبر می شوند. ب) در مجاورت، زیرا رزین های پخت از نظر فیزیکی بسیار نزدیک به سطوح پیوند هستند که جدا کردن آنها سخت است. ج) از نظر یونی، زیرا رزین های اپوکسی در سطح اتمی با سطوح پیوند پیوند یونی تشکیل می دهند. این آخرین به طور قابل ملاحظه ای قوی ترین از این سه است. [22] در مقابل، رزین‌های پلی‌استر فقط با استفاده از دو مورد اول می‌توانند به هم بچسبند، که کاربرد آنها را به‌عنوان چسب و در تعمیرات دریایی بسیار کاهش می‌دهد.کاربردهای هوافضا
در صنعت هوافضا، اپوکسی به عنوان ماده ماتریس ساختاری استفاده می شود که سپس توسط فیبر تقویت می شود. تقویت کننده های الیافی معمولی شامل شیشه ، کربن ، کولار و بور هستند . از اپوکسی ها به عنوان چسب ساختاری نیز استفاده می شود . موادی مانند چوب و سایر موادی که دارای فناوری پایین هستند با رزین اپوکسی چسبانده می شوند. اپوکسی ها عموماً از نظر خواص مکانیکی و مقاومت در برابر تخریب محیطی از اکثر انواع رزین های دیگر بهتر عمل می کنند. [23]زیست شناسی
اپوکسی‌های محلول در آب مانند دورکوپان [24] [25] معمولاً برای جاسازی نمونه‌های میکروسکوپ الکترونی در پلاستیک استفاده می‌شوند، بنابراین می‌توان آنها را با میکروتوم برش داد (برش نازک) و سپس تصویربرداری کرد. [26]هنر
رزین اپوکسی، مخلوط با رنگدانه ، می تواند به عنوان یک ماده رنگ آمیزی استفاده شود ، با ریختن لایه ها روی یکدیگر برای ایجاد یک تصویر کامل. [27] همچنین در جواهرات، به عنوان رزین گنبدی برای تزئینات و برچسب‌ها، و در کاربردهای نوع دکوپاژ برای هنر، کانتر و میز استفاده می‌شود. 
تولید
بازار جهانی رزین اپوکسی در سال 2016 تقریباً 8 میلیارد دلار ارزش داشت. بازار رزین اپوکسی تحت سلطه منطقه آسیا و اقیانوسیه است که 55.2٪ از کل سهم بازار را شامل می شود. چین بزرگترین تولید کننده و مصرف کننده در سطح جهان است و تقریباً 35 درصد از تولید رزین جهانی را مصرف می کند. بازار جهانی تقریباً از 50 تا 100 تولید کننده رزین و سخت کننده اپوکسی پایه یا کالا تشکیل شده است. در اروپا، حدود 323000 تن رزین اپوکسی در سال 2017 تولید شد که حدود 1055 میلیون یورو فروش داشت. آلمان [20] بزرگترین بازار رزین های اپوکسی در اروپا است و پس از آن ایتالیا، فرانسه، انگلستان، اسپانیا، هلند و اتریش قرار دارند.
این تولیدکنندگان اپوکسی کالایی که در بالا ذکر شد، معمولاً رزین های اپوکسی را به شکل قابل استفاده برای کاربران نهایی کوچکتر نمی فروشند، بنابراین گروه دیگری از شرکت ها وجود دارند که مواد اولیه اپوکسی را از تولیدکنندگان عمده خریداری می کنند و سپس اپوکسی را ترکیب می کنند (ترکیب می کنند، اصلاح می کنند، یا سفارشی می کنند). سیستم های از این مواد خام . این شرکت ها به «فرمولاتور» معروف هستند. اکثر سیستم های اپوکسی فروخته شده توسط این فرمول سازها تولید می شوند و بیش از 60 درصد ارزش دلاری بازار اپوکسی را تشکیل می دهند. صدها روش وجود دارد که این فرمولاتورها می توانند اپوکسی ها را اصلاح کنند - با افزودن پرکننده های معدنی ( تالک ، سیلیس ، آلومینا و غیره)، با افزودن انعطاف پذیرها ، ویسکوزیتهکاهنده‌ها، رنگ‌ها ، ضخیم‌کننده‌ها، تسریع‌کننده‌ها، تقویت‌کننده‌های چسبندگی و غیره. این تغییرات برای کاهش هزینه‌ها، بهبود عملکرد و بهبود راحتی پردازش انجام می‌شوند. در نتیجه، یک فرمول‌ساز معمولی ده‌ها یا حتی هزاران فرمولاسیون را به فروش می‌رساند - هر کدام متناسب با نیازهای یک برنامه یا بازار خاص.
مواد خام برای تولید رزین اپوکسی امروزه عمدتاً از نفت مشتق شده است، اگرچه برخی از منابع گیاهی در حال حاضر به صورت تجاری در دسترس هستند (مثلاً گلیسرول مشتق شده از گیاه که برای ساخت اپی کلروهیدرین استفاده می شود ). 
خطرات سلامتی
رزین های اپوکسی مایع در حالت خشک نشده خود عمدتاً به عنوان محرک برای چشم و پوست و همچنین برای موجودات آبزی سمی طبقه بندی می شوند. رزین های اپوکسی جامد عموماً ایمن تر از رزین های اپوکسی مایع هستند و بسیاری از آنها مواد غیر خطرناک طبقه بندی می شوند. یکی از خطرات خاص مرتبط با رزین های اپوکسی، حساس شدن است. نشان داده شده است که این خطر در رزین های اپوکسی حاوی رقیق کننده های اپوکسی با وزن مولکولی پایین بیشتر است. [28] قرار گرفتن در معرض رزین های اپوکسی می تواند به مرور زمان باعث ایجاد واکنش آلرژیک شود.. حساسیت عموماً به دلیل قرار گرفتن در معرض مکرر (به عنوان مثال از طریق بهداشت نامناسب کار یا کمبود تجهیزات حفاظتی) در یک دوره زمانی طولانی رخ می دهد. واکنش آلرژیک گاهی اوقات در زمانی رخ می دهد که چند روز پس از قرار گرفتن در معرض آن به تاخیر افتاده است. واکنش آلرژیک اغلب به شکل درماتیت قابل مشاهده است ، به ویژه در مناطقی که در معرض بیشترین قرار گرفتن بوده است (معمولاً دست ها و ساعد). استفاده از اپوکسی منبع اصلی آسم شغلی در بین مصرف کنندگان پلاستیک است. [29]